به نام خالق هستی

 همیشه یک شروع هیجان انگیزترین لحظه ی در زندگی هر فردی محسوب می شود . برای من هم در زندگی کم پیش نیامده از این دست شروع کردن ها و تجربه شیرین احساس شور و هیجان تازه متولد شدن .

زیباترین حالت آغاز کردن مواجه با آدمهای مختلف و کسب تجربه در کنار آنها است . کسب تجربه از کسانی که خود عمری را با تجربه دیگران سپری کرده اند  . تجربه نه از تدریس تنها  بلکه از زندگی کردن و زندگی دیدن  و با دیگران بودن از زندگی لذت بردن  به زندگی خندیدن . تا امروز تردید داشتم که آیا می توانم شروعی خوب را برای خود رقم بزنم ، اما خوشحالم که بلاخره تصمیمم را گرفته ام تا با قرار گرفتن در عرصه ای دیگر و آشنا شدن با محیطی جدید به خودم فرصت جدیدی هدیه دهم

من یک معلم با سابقه خدمت 24 سال هستم ، کارم را عاشقانه دوست دارم ، شاگردانم را همچون فرزندان خودم می دانم . اگر ایرادی ببینم دلسوزانه می نویسم و تذکر می دهم .

یک از ویژگی ها معلم های ابتدایی میزان مهارتی است که در تدریس همه پایه های تحصیلی دوره ابتدایی پیدا می کنند و همین برای آنها دنیایی از تجربه را به علت برخورد با کودکان در سنین مختلف به ارمغان می آورد .

  بقیه در ادامه مطلب 

تو ای.....

من رفتنی هستم دگر یاور نداری

مظلوم! با مظلومه ات کاری نداری

تا رفع زحمت کردنم چیزی نمانده

فردا در این بستر تو بیماری نداری

مثل جنین زانو بغل کردن ندارد

خانه نشین! گیرم طرفداری نداری

با چه دردت را بگو عیبی ندارد

وقتی که غم داری و غمخواری نداری

وقتی که دفنم می کنی آقا بمیرم

تاریک تر از آن شب تاری نداری

مردم اگر از تو سراغم را گرفتند

از قبر من مولا خبرداری نداری

دیگر خداحافظ، حلالم کن علی جان

جان تو جان بچه ها کاری نداری

سروده حامد خاکی

پروردگارا به من آرامش ده
تا بپذیرم آنچه را که نمی توانم تغییر دهم.
دلیری ده تا تغییر دهم آنچه را که می توانم تغییر دهم.
بینش ده تا تفاوت این دو را بفهمم.
مرا فهم ده تا متوقع نباشم دنیا و مردم آن
مطابق میل من رفتار کنند.

تشنه ام این رمضان تشنه تر از هر رمضانی
شب قدر آمده تا قدر دل خویش بدانی
لیله القدر عزیزی است بیا دل بتکانیم
سهم ما چیست از این روز همین خانه تکانی

به فرق نازنینش کی اثر می‌کرد شمشیر
یقینا ابن ملجم وقت ضربت یا علی گفت
(با تسلیت ایام شهادت مولای متقیان در مناجات شبانه شبهای قدر را التماس دعا دارم)

درخانه ی ما

بوی ماه مهر

انگار همین دیروز بود مامان بزرگم منو برد به مدرسه و بعدش برگشت . منم رفتم نشستم حتما! باور بفرمایید هیچی یادم نیست از اولین روز مدرسه ! فقط اینو می دونم که برگشتنی مقنعه ی کریپ سفید از اینایی که چونه دار نبود شل و ول رو سرم بود یعنی در اورده بودمش.

بعدشم یه سایه روشن هایی  هم توی ذهنمان مانده بد نیست بگویم تا فیض بفرمایید . معملم کلاس اولم منو روی زمین خاک مال کرد! هیچوقت دوست ندارم همچین کاری با شاگردام بکنم .

یه عقده هم تو دلم مونده ! هیچوقت بهم جایزه ندادن (یعنی دادن اما خیلی کم). جایزه مال بچچه پولدارا بود! واسه همین توی کلاسم همیشه به بچچه ها جایزه میدم اونم از پول خودم . روز دانش آموز به هر کدومشون یه دومینو دادم . بعدشم هر وقت 20 تاشون به یه تعداد معینی می رسید براشون کادو میگرفتم . به داداشام هم همیشه جایزه می دم ...

انگار این عقده ی جایزه نگرفتن باعث شد مهربون بشم ! !

چقد ذوق داشتیم وقتی می رفتیم مدرسه . قلب کوچیکم تاب تاب میزد برای بوی کتابا و مدادای نو و دوستام . 

همیشه وقتی کتابا رو می خریدم بازشون می کردم و یه دل سیر بو می کرد . خوشم میاد از بوش . الانم اگه مجله یا کتاب نو بدستم برسه بوش می کنم اما دیگه فکر نکنم کتابا اون بوی قدیمی رو بدن.

چه جمعه ها که يک به يک غروب شد نيامدي...
چه بغض ها که در گلو رسوب شد نيامدي
تمام طول هفته را در انتظار جمعه ام...
دوباره صبح، ظهر، غروب شد نيامدي
اللهم عجل لوليک الفرج.

بقیه رو تو ادامه مطلب ببینید

2 پیمانه	آرد نان
1 پیمانه سر خالی	آرد نخود خام
1-2 عدد	فلفل سبز تند
1 عدد	پیاز
به مقدار لازم	نمک وفلفل
به مقدار لازم	آب  ولرم
1 قاشق مرباخوری	مایه خمیر
نصف پیمانه	گشنیزخرد شده
به مقدار لازم	روغن مایع
نصف قاشق چایخوری	زردچوبه

طرزتهیه:

آرد ،آرد نخود،مایه خمیر، زردچوبه ،نمک

 و فلفل را با هم مخلوط کرده و در کاسه گودی

 الک می کنیم اب ولرم را کم کم  اضافه می کنیم

تا خمیر نسبتآ شلی به دست بیاید پیاز و فلفل را ریز

 خرد کرده همرا با گشنیز خرد شده به خمیر اضافه

و خمیر را چنگ می زنیم سر کاسه را می بندیم و

 نیم ساعت در جای گرمی قرار می دهیم

در ماهیتابه گودی روغن ریخته (تا جایی روغن

می ریزیم تا روی پکاره را بپوشاند) و روی حرارت

روغن را داغ می کنیم از مایه به اندازه یک گردو

 با قاشق بر می داریم و درروغن می ریزیم هر دو

 طرف پکاره را سرخ می کنیم.

 وقتی بعد از هر درسی ، از من پرسش های تازه ای می پرسی و وقتی مدادت ، تمامک آنچه را که فهمیده ای ، روی ورقه می نویسد .... درخشش اندیشه ی بکر و خلاقت ، چشم پنجره را خیره می کند و من به این نتیجه می رسم که بجز خورشید بالای بام مدرسه ، خورشید های دیگری هم هر روز در گووشه و کنارمان طلوع میکنند . 

این جا کنار پنجره ها همیشه برای طلوع ، فرصت هست ... مثل تو که هر روز از مشرق نیمکت ها نمایان می شوی و هیچ ابری ، آفتاب چهره ات را نمی پوشاند ... به لیست اسامی هر کس که نگاه می کنم باغی از آفتابگردان می بینم که پنجره را محو تماشای خود کرده اند ... و هر روز در برابر چشم زمین ، به آسمان نزدیکتر می شوند . دفترت را پر میکنم از تکرار صدآفرین و کیفت را پر از سکه های رایج دوستی ... پا به پایت دنیا را دور می زنم تا جغرافیای مهر خداوند را یاد بگیری و تز جاده های ناشناس روی نقشه ، هراس نداشته باشی ، تا فردا از کنار همین پنجره ... طلوع تو را پشت میز معلم جشن بگیرم .